En Kötüsü…

Yürüyorum, hedefsiz bir çocuk gibi…

Ya varmak ya boşa bağlanmak

Sebepsiz oturup ağlamak, haykırmak

Hiç uğruna var olup, boş yere yok olmak

Yürüyorum, prangasız hayat denkleminde

Sağım uçurum, solum sonsuzluk…

Bakıyorum, duyuyorum, görüyorum, anlıyorum.

En kötüsü, anlatamıyorum…

Yürüyorum, eller cepte, umutlar hep hayalde,

Yaşıyor, yaşlanmış bedende…

Seviyorum, sayıyorum, anlıyorum

En kötüsü, kaybediyorum…

Yürüyorum, sessizliğin eşiğine…

Çekiyorum çilemin en acı yudumunu,

Tıkıyor titrek gırtlağımı,

En kötüsü, kayboluyor dumanım…

Yürüyorum, pusulasını kaybeden kaptan gibi…

Sallanıyor sandal…

Tutuşuyor yüreğimdeki acılar,

En kötüsü, yorgundur pulsuz kaptan…

Yürüyorum, kelimelerin yan yana dizilişine doğru,

İnsanlar ateş kutusunda

Umutlar, yokuş tuzağında

En kötüsü, son söz eşittir sonsuza…

Yürüyorum, emsalsizler in gizemlerine,

Bir ruh sallanıyor kadehte,

Bırakıyorum deminde…

En kötüsü, yok oluyorum ilk seferi yerinde…

Yürüyorum, günahsızların koğuşuna doğru,

Ellerimde nasır,

Gözlerimde imkansız bekleyiş,

En kötüsü, bırakmıyor kötü sahneler…

Yürüyorum, sicim sicim akan gözyaşlarımla…

Hasret çekiyor beni bekleyenler

Bırakmıyor üstümdeki lekeler,

En kötüsü, son filimin sahnesi bende,

Yürüyorum, Antalya'nın ta göbeğinde,

Elimde kadehim, cebimde umutlar…

Üstümde kokuşan entrika

En kötüsü, hiç yere soruyor beklentinin gizemi…

Yürüyorum, dileğimi tuttuğum yere

İçimde derin enkazlar,

Yüreğimde sevilen bir kız var.

En kötüsü, ansızın gelir hıçkırıklar…

Yürüyorum, kirli cebimle…

Kaybolan, hiçe sayılan, ben!

Umursamayan umutsun sen,

En kötüsü, yokuş olmadan iniyorum merdivenden…

Yürüyorum, matem sayfalı sokakta

Soğuk, yok eden sevgiliye inat.

Cebimde çıkarıyorum ellerimi…

En kötüsü, gidiyorum bu cepsiz şehirden…

Hikmetullah YETKİN